Prolog

PROLOG

Nie mam na tym świeci nikogo, nikogo dla kogo byłabym ważna, nikogo przez kogo byłabym kochana i doceniana, ba ja nawet, nigdy nikogo takiego nie miałam. Nigdy nie miałam prawdziwych przyjaciół, ani dobrych znajomych, nieraz byli, ale tylko znajomi i jak szybko się pojawili tak też szybko znikali. A rodzice, te osoby, które powinny nas kochać doceniać i szanować bez względu na wszystko??? No właśnie, nawet prawdziwych rodziców nie mam; ojca nie znam i pewnie nie poznam, a moja matka zmarła dwa miesiące tamu, ale nie tęsknię za nią, tak to dziwne. Cóż ja jestem dziwna. Po prostu nie potrafię tęsknić za człowiekiem, który tak mnie traktował... Renne zawsze interesowała się tylko sobą, swoją praca i swoimi nowymi partnerami. Ja dla niej byłam nikim, zerem, nieważnym epizodem w jej życiu, kulom u nogi. Uważała, mnie z przyczynę wszelkich niepowodzeń w pracy, z facetami i ogólnie we wszystkim. A gdy coś nie szło po jej myśli wyżywała się na mnie. Dlatego właśnie nie żałuje, że jej już nie ma.

Ale już koniec użalania się nad sobą, zaczyn się nowy rozdział w swoim życiu.. i muszę docenić to, że los dał mi drugą szanse, może i zaczynam z samego dna, bo ten nowy rozdział mojego życia ma swój początek w Domu Dziecka, ale będę walczyła o marzenia, nie poddam się...

Taki mam przynajmniej zamiar, ale i tak wyjdzie jak zawsze...

 ____________________________________________

Wiem słaby ten Prolog, nie wyszedł tak jak powinien, ale liczę na szczere komentarze  

Pozdrawiam Marta ;**