Rozdział III

„ w tym „moim” świecie czuję się jak kosmita,

odludek, jakiś pieprzony outsider;

niby wyglądam tak jak każdy inny człowiek, ale...”

W końcu po wielu trudach, kilku albo kilkunastu upadkach dotarła do celu. Siedzące przy stoliku dziewczyny spojrzały na mnie nienawistny wzrokiem. O co im może chodzić???- pomyślałam- żaden powód nie wydawał się wystarczająco dobry, żeby tak mnie traktować nienawidzić do samego początku nawet mnie nie znając. Spojrzały na mnie jeszcze raz i obdarowały spojrzeniem typu „ i czego tak stoisz?”. Teraz już znam odpowiedź na swoje wcześniejsze pytanie, one po prostu nie chcą mieć ze mną nic wspólnego, cóż nie dziwię się; sama będąc na ich miejscu postąpiłabym tak samo. No, bo kto chciałby się kolegować kimś takim jak ja???- odpowiedź jest prosta NIKT! Moje przemyślenie nie trwały dłużej niż dwie sekundy, ale nie zdziwiłabym się, gdyby wszyscy wzięli mnie z opóźnioną umysłowa. Przecież nikt zdrowy na umyśle nie stałby przy stoliku, do którego jeszcze przed chwilą pragną jak najszybciej dotrzeć, a teraz przyglądał się osobą, które przy nim siedzą, nikt oprócz mnie, czyli Isabelli Marie Swan. Po krótkiej refleksji nad swoim zachowanie odsunęłam delikatnie krzesło i przysiadłam na nim.

• Hej- szepnęłam speszona- jestem Bella.
• A co mnie obchodzi jak masz na imię kaleko- powiedziała do mnie sztuczna blondynka parząc prosto w oczy, w których było widać obrzydzenie, wstręt i nienawiść. Zabolało, zabolało jak cholera. Co je jej zrobiła? Przecież to, że nie mam koordynacji ruchowej i wywracam się nawet na prostej drodze nie oznacza od razu, że można na „ dzień dobry” tak się do mnie odnosić. Co one sobie myślą, że ja nie mam uczuć, ciekawe czy one w ogóle myślą. Ta tona tapety na twarzy zapewne skutecznie im to uniemożliwia- pomyślałam, taa... w myślach to ja jestem wygadana, tylko szkoda, że w realnym świecie nie potrafię tego powiedzieć na głos. Z rozmyśleń wyrwał mnie skrzeczący, plastikowy głos.
• No właśnie, nic nas to nie obchodzi- rzekła siedząca koło blondynki brunetka, jak mniemam jej best friend forever- a tak w ogóle to dobrze się składa, że tu usiadłaś, przyda nam się ktoś, kto po nas posprząta itd.- dodał plastik. Po chwili ciszy na powrót odezwała się blondynka:

- A i jeszcze jedno radziłabym się nikomu się z tego nie zwierzać- jej skrzeczący głos brzmiał jak marna imitacja jakiejś przestrogi- wiesz nie chciałybyśmy mieć przez ciebie problemów i ty też chyba nie chcesz ich mieć, mam nadzieję, że się rozumiemy?- dorzuciła po chwili blondynka. Na co ja tylko potulnie przytaknęłam mówiąc jednocześnie ledwie słyszalnie „tak”, a ona szeroko się uśmiechnęła, ale nie był to szczery uśmiech, tylko taki, którego można by określić jako wredny uśmiech, ukazujący ich wyższość nade mną.

• Ach... zapomniałam ci powiedzieć, swoją „pracę” zaczynasz od dziś- stwierdziła brunetka.
  I co ja mam teraz zrobić?- pomyślałam. Jak się im sprzeciwie będzie ze mną źle, ale z drugiej strony jak się nie sprzeciwię też będzie ze mną źle. Z tej sytuacji na ma wyjścia, jestem w ślepej uliczce, a wszystkie mijane przeze mnie drzwi są zamknięte. Nie ma już dla mnie ratunku, od dziś, to znaczy od teraz będę służącą na usłucha u dwóch plastików, których imion nawet nie znam. Jakiś czas później usłyszałam cichy szelest:
• Nie rozmawiajmy już z nią, bo wszyscy będą o nas gadać, że zadajemy się z tą kaleką- szepnęła blondynka do brunetki, myśląc pewnie, że tego nie słyszę. To było przykre, one po prostu się mnie brzydziły...

Kolacja dobiegła końca, zjadałam dwie kanapki i miałam już wstawać od stołu ruszając w kierunku wyjścia lecz zatrzymał mnie skrzeczący głos blondynki:

• A ty gdzie?- zapytała
• Emm... do pokoju?- powiedziałam z wahaniem, ale przez przebrzmiewającą w moim głosie nutę strachu zabrzmiało jak pytanie.
• Do pokoju?- spytała brunetka patrząc na mnie znacząca- a kto to niby wszystko posprząta?- rzekła spoglądając na stolik.
• No pomyślmy...? - powiedziała z zastanowieniem w głosie blondynka- może nasza „kochana” eee... Bella?- zdziwiłam się, że pamięta moje imię przecież od początku nazywałam mnie kaleką.
• No to miłego sprzątanie- powiedziała ze sarkazmem w głosie brunetka- a i jeszcze jedno mam razem pokój- dodałam na odchodne, uśmiechając się złowieszczo.
  No super, nie dość, że spadłam naprawdę nisko, bo do funkcji sprzątaczki dwóch wytapetowanych lasek, nie; nie lasek- tylko dziwek; to jeszcze mam z nimi dzielić pokój. A na dodatek do innego pokoju przenieść się nie mogę bo jak stwierdziła dyrektor tego ośrodka, oprowadzając mnie po nim: „ masz pokój 119 i nie przychodź do mnie z prośbą, żebym cię przeniosła, bo i tak nie przeniosę! Zrozumiano?!? ”- czytaj- choćbyś nawet umierała na mnie nie licz, nie pomogę ci. Podłamana na psychice stałam jeszcze parę chwil patrząc jak, sylwetki moich nowych współlokatorek znikają za drzwiami stołki. Zrezygnowana zaczęłam sprzątać ze stołu, wszyscy mnie otaczający sprzątali w parach, albo każdy swoje nakrycie tylko ja- ofiara losu i kaleka jak nazwała mnie blondynka musiałam zrobić to sama.

Ze stołówki wyszłam jako ostatnia. Z przegraną wypisaną na twarzy ruszyłam w stronę pokoju, nacisnęłam klamkę i popchnęłam lekko drzwi, których zawisy cicho zaskrzypiał, wydając nieprzyjemny dla ucha odgłos. Wchodząc do swojego pokoju zatrzymałam się w pół drogi, moje nogi z szoku i przerażanie jakie wywołało widzenie przeze mnie zjawisko, odmówiły posłuszeństwa...

___________________

 Dedyk dla:

- Oli vcii

- Niny

- Oli

- Andzii

- Małej Olivii

- Jagody Wojtkowiak 

- asiapi9

- Melanii Stryder

- i wszystkich innych co zostawili komentarz pod ostatnim postem ;*

Hej kochane <3 !

Oto rozdział III mam nadzieję, ze przypadnie wam do gustu swoje opinie na jego temat zostawiajcie w komentarzach

***Pewnie jak niektórzy zauważyli jest troszkę zmieniony szablon, byłabym wdzięczna gdybyście na jego temat też napisali parę słów, jest to dla mnie ważne, bo ciągle z tym blogiem eksperymentuje, a że robię to dla was, drodzy czytelnicy, to bardzo liczy się dla mnie,wasze zdanie.